فرزندان مراکز شبانه روزی بهزیستی خراسان رضوی میهمان خوان بابرکت حضرت رضا(ع) بودند

روابط عمومی بهزیستی خراسان رضوی- بهناز شوشتری- بچه‌ها را هنگام رفتن به میهمانی دیده‌ای؟  آنقدر سرشار از ذوق وشوق‌اند که انسان را به وجد می‌آورند. بعضی وقت‌ها از صبح که بیدار می‌شوند، مدام درمورد میهمانی که شب دعوتند، یادآوری می‌کنند و سوال می‌پرسند. گویا ترس این را دارند که بزرگترها در میان مشغله‌های روزمره‌شان فراموش کنند که امشب میهمانی است.

حال و هوای مراکز شبه خانواده ۳۰ فروردین ۱۴۰۲ به‌همین صورت بود. علی ۷ ساله از صبح روزه گرفته، زیرا امشب افطار میهمانِ امام مهربانی‌ها است. حمام رفته، لباس‌های جدیدش را پوشیده و به گفته مربی‌اش حاضر به گرفتن روزه کله گنجشگی نشده، چون دیگر خود را بزرگ می‌داند. باخودم فکر می‌کنم که حق هم دارد، ‌آخر حضرت میزبان هرکسی نمی‌شود.

اندک اندک جمع مستان می‌رسند. ۵۳۰ کودک از ۳۵  مرکز شبانه‌روزی به همراه ۶۰ نفر از مربیان در صحن حرم جمع می‌شوند، در میان آنها از بچه‌های ۷ ساله تا نوجوانان ۱۸ ساله حضور دارند. چند دختر نوجوان یکی از مربیان شان که بازنشسته شده را دیده‌اند و با ذوق بغلش می‌کنند و ابراز دلتنگی دارند.

سفره افطار در رواق حضرت زهرا(س) در فضای زیرین صحن آزادی پهن می‌شود. مدیرکل بهزیستی خراسان رضوی نیز با جمعی از مسئولین بر سر سفره افطار بچه‌ها می‌نشیند و با آنها گفت‌وگو می‌کنند.

حضرت درب خانه‌اش را گشوده، سفره‌اش را پهن کرده برای این فرزندان و من هر لحظه احساس می‌کنم در گوشه‌ای از مجلس، سر یکی از سفره‌ها در خانه خودش نشسته و حواسش به علی که امروز کامل روزه گرفته، به مربی که برای دختران چای می‌ریزد، هست. آخر مگر می‌شود شما حواستان به یتیمان و کودکان نباشد؟

آقاجان برخی از این بچه‌ها کسی را نداشتند که حدالاقل تعطیلات عید چندروزی پیش آنها بروند و تمام تعطیلات باوجود اینکه برخی از دوستان‌شان مرخصی رفتند، اما آنها در مرکز ماندند و چمدان بستن دوستان‌شان که برای عید پیش اقوام و آشنایان‌شان می‌رفتند، را دیده‌اند.

آقاجان، غبار اندوه از قلب‌های این فرزندان بتکان و در کنارش از برکت حضور در کنار آنها، قلب‌های ما را نیز مملو از عشق و محبت کن.

آقاجان شنیده‌ایم که شما تا جایی که امکانات اجازه می‌داد از نیازمندان دستگیری می‌کردی، پس ما و این فرزندان را که آینده‌سازان این مملکت هستند، آنی و کمتر از آن به خودمان وامگذار.

آقاجان مگر نه این است که رسول خدا(ص) می‌فرمایند کسی که از روی مهرورزی دست محبت بر سر یتیم بکشد به عدد هر تار مویی که از زیر دست او خارج می‌شود در نامه عمله او حسنه ثبت می‌شود، مگر نه این است که امام محمد باقر(ع) می‌گوید هرگاه یکی از شما در خود احساس قساوت و سنگدلی کرد طفل یتیمی را نوازش کند ودست عطوفت بر سر او بکشد به یاری خدا دلش نرم و مهربان می‌گردد.

مگر می‌شود در کنار این کودکان بود و از برکت حضور در کنار آنها به رشد و تعالی نرسید؟

آقاجان مگر نه اینکه خودت گفتی " دلت را خانه ما کن، مصفا کردنش با من"  پس از برکت همجواری با خودتان، قلب، روح و دل ما را مصفا کن. کینه، خشم، نفرت و تمام آسیب‌هایی که اول در روح ما منزل می‌کند و بعد نه تنها ما که خانواده و جامعه را به سمت ویرانی هدایت می‌کند، از ما و این فرزندان دور کن.

الهی آمین.